Jimbo's Hamburger Place

Liu najchętniej by teraz po prostu uciekła, wyskoczyła przez najbliższe okno, wytworzyła skrzydła i odleciała w siną dal jak najdalej i zatarła wszelkie ślady, że też akurat dziś musiała natrafić na Skrulla! Słysząc słowa Mercuriusa chwilowo przestała się wydzierać, nieco zdziwiona dlaczego korzysta on z ludzkiego języka zamiast ich rodzimego, poza tym zaczął rzucać jakimiś hasłami w jeszcze innych językach. W oczach kobiety zapłonął ogień złości skierowany wprost na jej rozmówce, wszystko to za sprawą paru nieporozumień.
- ...Nie podam się tak łatwo, nie wrócę do "domu". Gdzie jest reszta?! Na pewno nie przysłali cię tu samego!
Wysyczała już w angielskim nie wiele robiąc sobie zbliżającej się kelnerki.

Kelnerka nieubłaganie szła w ich kierunku i pierwszy raz od dłuższego czasu Remigio poczuł że sytuacja wymyka mu się z rąk. Widząc szamotaninę obsługa z pewnością wezwie patrol policji, który z chęcią przesłucha każdego, kto choćby mrugnie w dziwny sposób. Tygodnie budowania bezpiecznego portu pójdą w diabły i stary Włoch, żeby nie budzić sensacji, będzie musiał zmienić miejsce pobytu.
A teraz ta mała myślała, że jest jednym z jej oprawców.
Zmiana była katalizatorem jej reakcji, a więc ścigał ją jakiś morf, prawdopodobnie o mocach podobnych do Mercuriusa. Może nawet było ich kilku, skoro dziewczyna pytała gdzie jest reszta. No i musiało to być coś dużego - inaczej łowca nie został by 'wysłany' przez 'nich', kimkolwiek by nie byli.
Remigio postanowił więc zagrać teraz va banque.
- Powiedziałam ci... -
...uspokój się!
Ostatnie słowa krzyknął myślą.
Normalnie telepaci nie mogli czytać w jego głowie - słyszeli szum tła, wibracje procesów wszystkich komórek jego ciała, gdyż każda z nich zawierała kopie jego umysłu. Czasami był to narastający krzyk, czasami miliardy głosów. Remigio mógł jednak, kontrolując swoje ciało, zmusić komórki do myślowego wibrowania w tym samym tempie i dzięki temu używać myśli w komunikacji z telepatami i wpuszczać ich do swojego umysłu. Warunkiem współpracy była jego wola.

Na twarzy kobiety pojawił się krótki grymas bólu, kiedy to Mercurius otworzył swój umysł, było to dość... niespodziewane. Błyskawicznie jednak wróciła do okazywania swej jakże usprawiedliwionej złości.
"W porządku... nie myśl jednak, że to koniec Skrullu."
Odparła telepatycznie próbując się uspokoić i wymyślić dobry plan działania.

Milcz!
Rozkazał krótko. Rozmowa z szybkością myśli pozwalała im zaoszczędzić nieco czasu, dając nikłą nadzieję, że zdążą na czas ustalić wszystko zanim usłużna kelnerka zauważy coś podejrzanego.
Twoja impulsywna agresja może sprowadzić na nad oboje niewąskie kłopoty. Nie znam słowa 'Skrull', nie ma go w żadnym języku którym się posługuje. Uspokoj się więc i pozwól mi działać!

Mężczyzna cały czas kazał jej się uspokoić, niemniej jednak fakt, iż był tak powściągliwy nie sprawiał, że czuła się bezpiecznie. Na dodatek jeszcze kłamał! Jakim cudem nigdy nie słyszał o Skrullach skoro sam nib zapewne był! Chyba, że... Nie... To niemożliwe przecież ziemianie nie potrafią się zmieniać prawda?
"W takim razie kim jesteś jeśli nie Skrullem?!"
Zapytała poirytowana swym niezrozumieniem kosmitka.

Mężczyzna opanował irytację i przywołał na twarz właściwy sobie uśmiech. Wysupłał z kieszeni spodni zwitek banknotów i podał je kelnerce patrząc jej odważnie w twarz i mówiąc cicho "Dziękuję, Jill".
Wzięła od niego zapłatę i skinęła głową - Remigio zachował się zgodnie ze scenariuszem, więc nie zauważyła niczego dziwnego. Mrugnęła tylko do niego porozumiewawczo, jakby chciała do niego powiedzieć "Ty chytrusie, wiedziałam że wkrótce sobie kogoś poderwiesz!", mutant nie zwrócił na to jednak większej uwagi.
Jestem człowiekiem, który usiłuje na swój własny mały sposób okiełznać historię, o czujna-i-ostrożna. Chociaż raczej, po twoim wybuchu, powinienem nazywać cię głupia-i-nieroztropna. Wycofaj się teraz. Znudziło mnie myślenie do ciebie.
To mówiąc Remi popuścił wodze koncentracji, a jego komórki znów zaczęły zachowywać się jak nieuporządkowany tłum napełniając umysł Liu'zean potępieńczym skowytem.
Remigio tymczasem wstał i podszedł do dziewczyny, dwornie oferując jej swe ramię by się na nim wsparła w drodze do wyjścia z knajpy.

Ponowne włączenie psychicznej osłony było nieprzyjemny uczuciem, cały ten harmider naprawdę uderzał do głowy. Liu w dalszym ciągu nie potrafiła sobie wyobrazić jakim to cudem Mercurius mógł być człowiekiem, to brzmiało po prostu niedorzecznie. Niemniej jednak skorzystała z jego ramienia, aby opuścić restaurację, rzucając przy tym szeptem.
- Ciężko w to uwierzyć... gdzie idziemy? Jeśli w pobliżu nie będzie ludzi stracę umiejętność korzystania z waszej mowy...

(Sorki ostatnio mam zawalone dni)

Remigio oznajmił z przekonaniem
- Wierzę, że o tej porze ktoś będzie w domu, nie martw się o 'naszą mowę'. -
Stanowczo, chociaż z właściwą sobie delikatnością poprowadził dziewczynę pomiędzy stolikami do drzwi i na zewnątrz, w światło dnia i gwar ulic, by skierować się zaraz wzdłuż Sound View Ave. do jego mieszkania. Jego Casa, bezpiecznego portu dla wszystkich bezpanskich kotów w okolicy.

//idziemy do mnie