Jimbo's Hamburger Place

Podróżując z miejsca na miejsce, kosmitka trafiła do Bronxu oraz tej oto burgerowni a właśnie jedną z niewielu rzeczy, które cieszyły Liu na tej nieco zacofanej i dziwnej planecie były właśnie burgery. Dlatego właśnie korzystając z okazji postanowiła ponownie skosztować tego dania. Zamówiła najtańszego z obecnych burgerów i już po chwili siadła w kącie z swoją kanapką. Zielona miała obecnie całkiem sporo spraw do przemyślenia, zdawała sobie sprawę, iż jej obecny styl życia nie nadaje się na dłuższy czas, jednak nie znała ona niczego innego. Ucieczka była po prostu w jej naturze, kiedy to stabilizacja wydawała się być jakimś odległym i nieznanym słowem. Zajęta własnymi myślami, powoli jadła burgera nie zaprzątając sobie głowy otoczeniem.

Dziennik mój, il signore Remigio d'Argento-Cambio
18 dni do pełni
pora posiłku

Mercurius uniósł pióro, którym się posługiwał, by zastanowić się nad przelaniem kolejnej myśli na papier oprawnego w skórę dziennika - kolejnego tomu jego zapisków. Odkąd rozpoczął swój żywot tułacza pisanie pozwalało mu utrzymać rozbiegane myśli w ryzach, kierując je we wspólne koryto i chroniąc ich właściciela przed zgubnym szaleństwem i rozbiciem pod naporem wspomnień.

Odkąd pierwszy raz usłyszałem o postanowieniu wzmożonego kolonizowania amerykańskiego kontynentu nie przykładałem do jego historii i wiedzy o nim znaczącej uwagi, lekceważąc go nawet i traktując jego mieszkańców jak niepokornych i nie wartych wyższych myśli młodszych braci. Znacznie więcej poważałem zawsze Stary Świat i Kraje Orientu. Niemniej jednak to właśnie miejscowi ludzie, tygiel kulturowy wszelkich ras i wyznań pokazali, że potrafią powstać silni i niepokorni, opierając się złu, które zstąpiło na naszą ziemię z bezmiaru nicości. Ci mężczyźni i kobiety...

Remigio przerwał pisanie, gdy do baru Jimbo weszła nowa osoba. Młodziutka, szczupła dama o rozedrganym, niepewnym spojrzeniu uciekinierki, a jednak pewnie podeszła do kontuaru i zamówiła najmniejszą kanapkę z menu.
Remigio zamyślił się. On też tak zaczynał, wchodząc zupełnie przypadkiem do knajpy, wabiony smakowitymi zapachami i zamawiając najmniejszego możliwego hamburgera, nie pewny jeszcze z czym to jeść i jak to trawić.
Od tamtej pory minęło już kilka tygodni, a on polubił nowy, kaloryczny przysmak dostarczający mu energii na kilka na prawdę poważnych przemian w ciągu dnia. Chyba, że akurat niczego nie robił - co zdarzało się znacznie częściej, jeśli wziąć pod uwagę, że nikt nie znał Mercuriusa, ani tym bardziej jego tajemnicy.

...potężni i dumni zarazem wystąpili jak fala przyboju, by złamać potęgę napierającej hordy.
Chciałbym, by wszystkie konflikty można było rozwiązać w taki prosty sposób - sposób, w którym nie trzeba brać udziału.

Remigio cieszył się, że on nie musiał ingerować w walki w Nowym Jorku. Pomagał co prawda w ewakuacji, ale ani razu nie użył swoich mocy do niczego większego, niż leczenie swoich drobnych otarć, oparzeń czy skaleczeń. Był zadowolony, że sprawy potoczyły się tak jak teraz.
Już miał kontynuować zapiski na temat swoich przyszłych planów, gdy jego wzrok znowu padł na dziewczę z kanapką. Obserwowała otoczenie, ale Remigio nie był pewien, czy czuje jego wzrok na sobie. Zachowywała się jak zbieg - mógł poznać to chociażby po tym, że sam często bywał zbiegiem i wiedział jak się wtedy czuł. Była... inna niż inni. Niepewna siebie, nienawykła do pozostawania na dłużej z jedzeniem w jednym miejscu...
Remigio uśmiechnął się lisio i skinął na jedną z kelnerek, by do niego podeszła. Zamówił czarną kawę dla siebie, ale poprosił też, by młodej damie przysłano większą bułkę z podwójną wołowiną jako dodatek do tego, co już zamówiła.
A potem czekał cierpliwie na rozwój wypadków.

Kosmitka nigdy nie przykłada zbyt wiele myśli do swej telepatii, fakt to z jej powodu musiała opuścić dom ale również to dzięki niej była wstanie jakoś funkcjonować na nieznanej planecie. Liu nigdy jakoś specjalnie nie myślała nad tym "pobieraniem" informacji, ot działo się to naturalnie niczym oddychanie, prawdopodobnie też właśnie dlatego nie wyczuła dziwnej obecności. Dopiero gdy kelnerka przyniosła podarunek od niejakiego dżentelmena, zielona zauważyła jego istnienie. "Dziwne" pomyślała próbując sprawdzić mężczyznę na swój własny sposób, by już po chwili tego pożałować. Niemal krzyknęła z bólu, gdy usłyszała niezliczony hałas zamiast po prostu umysłu jednego człowieka. Nawet sobie nie wyobrażacie niezrozumienia jakie nastąpiło w łepetynie Liu'zean, pierwszy raz spotkała się z jakąkolwiek blokadą jej mocy. Przerażające. Przez chwilę nie potrafiąc ukryć swego podwójnego zdziwienia, telepatka w dalszym ciągu przyglądała się mężczyźnie starając się zrozumieć co właściwie się stało. Po chwili uznała, iż lepiej będzie udać, że nic się nie stało - może nikt nie zauważył? Przez kilka najbliższych minut starała zachować się naturalnie, zaczęła jeść podarowanego burgera, który okazał się być o niebo lepszy od taniochy jedzonej przed chwilą. W końcu jednak cierpliwość wzięła górę nad rozumem, kobieta wstała i wysyczała ciche "Sch'mag" po czym skierowała się w stronę tajemniczego faceta bez słowa dosiadając się do niego. Co prawda chciała się odezwać, chciała coś powiedzieć, jednak... nie wiedziała jak zacząć. Nie wiedziała kim lub czym jest ten człowiek - o ile w ogóle był człowiekiem. Co jeśli Skrulle ją znalazły? I tak też siedziała gapiąc się na mężczyznę w dość niezręcznej i dziwnej ciszy.

Przez dłuższą chwilę nie zwracał uwagi na dziewczynę, gdy dosiadla się do niego - przeciwnie, niezrażony jej obecnością notował dalej swoje spostrzeżenia w dzienniku, aż wreszcie nie uznał, że wpis jest już wystarczająco obszerny. Zakończył go więc w typowy dla siebie sposób: formułą pisane moją ręką, Remigio. Dopiero wtedy i gdy oczywiście zamknął dziennik i odłożył pióro, poświęcił swojej nowej towarzyszce posiłku spojrzenie i atencję.
- Wyglądałaś na taką, która woli z wołowiną niż z kurczakiem.- Zauważył nonszalancko, wyciągając dłoń po kawę.- Napoju postanowiłem ci nie proponować, chociaż dawny mój przyjaciel pewnie by to zrobił. Z kolei on nie dał by ci zjeść w swojej obecności, więc chyba wszystko się wyrównuje, prawda?-
Mówił po angielsku, płynnie i poprawnie, bez śladu żadnego szczególnego akcentu. Do tego uśmiechał się, nie do końca wrogo, ale w pewien sposób zaczepnie, jakby z przekorą.

Siedząc tak i myśląc, obserwując przy tym mężczyznę, Liu starała się zrozumieć co też chodzi mu po głowie, niemniej jednak nie próbowała podobnie wykorzystać swą telepatię. Dalej ją łepetyna bolała od ostatniej próby. Tak też czekała na jakąkolwiek reakcję od strony Mercuriusa i w końcu się doczekała gdy facecik skończył swoje notatki i postanowił poświęcić jej chwilę. Jego słowa jednak nie były tym czego się spodziewała...
-...Dziękuję?
Odparła lekko zdziwiona, chwilo spuszczając wzrok z mężczyzny i badając otoczenie, by sprawdzić czy też aby nie znalazła się w jakiejś dziwnej pułapce. Moment później po głębokim wydechu, ponownie skierowała swe oczęta na swego rozmówce.
- Chyba. Chyba się wyrównuje... jednak, czym zawdzięczam ten podarunek? Z tego co rozumiem nie jest to zbyt częste aby dostać tu jedzenie za darmo.
Odparła próbując dokładnie przeanalizować wiedzę o tym miejscu, zdobytą od kelnerki i osobnika za ladą.
- Chyba, że... chciałeś zwrócić na siebie uwagę? ...Dlaczego?
Dodała po chwili cały czas analizując obce dla niej zachowanie ziemianina.

Mężczyzna wzruszył ramionami.
- Widzisz, moja droga, chyba nie zdajesz sobie sprawy, jak jasno płonie twoja chęć ukrycia się. Uciekasz i nie chcesz być widziana, czym tylko bardziej rzucasz się w oczy.-
Wiedział, że ma rację, bo widział już kilkakrotnie te same schematy zachowań. Szybkie posiłki w niewielkich bufetach, często tanie i bez szczególnych wartości, co tylko osłabia organizm, zamiast go krzepić. Uciekać trzeba umieć, a Mercurius nauczył się tej sztuki już dawno.
- Już zaczynasz się orientować, prawda? Moja chęć zwrócenia twojej uwagi przyciągnęła cie do mnie, bo czujesz że coś wiem, lub może ty czujesz, że wiesz za mało. Niektóre drapieżniki, owszem, wabią swoje ofiary. Niektóre ofiary pokazują chęć walki podchodząc do łowcy. Ale zanim podniesiesz na mnie rękę, uciekinierko, zastanów się, które z nas jest drapieżne? Które z nas się ukrywa? Nie szukam z tobą zwady, ale myślę, że mogę Ci pomóc... -

Liu wysłuchiwała cóż takiego ma do powiedzenia Mercurius z widocznym niepokojem, jeszcze bardziej zaczęła podejrzewać, iż mężczyzna ten został wysłany przez Skrulle. Niemniej jednak zapamiętała sobie jego rady, dotychczas przy ucieczce musiała liczyć przede wszystkim na sprawne silniki statu kosmicznego, teraz jednak było inaczej i zielona faktycznie musiała przyzwyczaić się do nowej rzeczywistości, jednak... skąd ten nieznajomy wiedział tak wiele? To pytanie nie dawało naszej kosmitce spokoju.
- ...Pomógłbyś wyciszając ten hałas.
Rzuciła krótko, mając namyśli naturalny system odporny Mercuriusa, nie mając pewności czy ten w ogóle zrozumie o co jej chodzi, nie było to jednak zbyt ważne, Liu wspomniała o tym tylko po to aby zyskać nieco więcej czasu na przemyślenie słów ziemianina.
- Dobrze, załóżmy na chwilę, iż ty nie jesteś drapieżny... niby jak właściwie mógłbyś mi pomóc?

Remi uśmiechnął się. "Hałas" oznaczał ni mniej ni więcej, że dziewczyna nawet o tym nie wiedząc przystąpiła do jego ulubionej gry - "opowiedz mi o swoich mocach". Zasady były proste: uczestnicy siedzą, idą, stoją lub leżą, prowadząc niewinną rozmowę, a potem Mercurius dowiaduje się z jej biegu wszystkiego co chce wiedzieć o nadnaturalnych zdolnościach rozmówcy. Każdy reagował inaczej. Telepaci zazwyczaj byli tak przyzwyczajeni do braku oporu ze strony innych, że niefrasobliwie próbowali czytać z głowy Mercuriusa. Na przestrzeni lat kilku przyplacilo to szaleństwem. Fakt, że dziewczyna usłyszała tylko nieprzyjemny hałas i mogła wycofać się w porę mówił wiele dobrego o sile jej myśli.
- Cóż, dobrze, załóżmy.- Zgodził się z nią.- Na początek mogę nie zdradzać twojej tajemnicy. Domyślam się, że talent taki jak twój może nie być modny, tam skąd odeszłaś, chociaż... Dość łatwo się z nim nie obnosić. Co zrobiłaś? Sprzedałaś cudze sekrety? -

Kosmitka natomiast nie zamierzała się uśmiechać, w tym momencie zbyt wiele wisiało na włosku aby móc się jakkolwiek zrelaksować. Tak też, Liu cały czas obdarzała Mercuriusa wzrokiem niemal godnym tajnych służb z okresu zimnej wojny. Jak by na to nie spojrzeć, mężczyzna ten zdawał się być dość podejrzany a jego wiedza co najmniej przerażała.
- Co zrobiłam? Urodziłam się z nią, to w mym domu wystarcza do wydania wyroku.
Odpowiedziała niezbyt emocjonalnie, badając przy tym reakcję mutanta.

- Ach... - Powiedział ze zrozumieniem, bardziej do siebie niż do kosmitki. - A więc pochodzisz z takich okolic... Cóż, w Europie też parę takich miejsc by się znalazło. -
Przez chwilę pozostawał w zamyśleniu, dumając nad tym wszystkim czego się dowiedział, zanim odezwał się znowu.
- Nie patrz tak na mnie.- Poprosił.- Gdybym chciał zrobić ci krzywdę, już dawno bym się tym zajął. No i nie kupował bym ci jedzenia.- było w tym sporo logiki. Myśliwi raczej nie wzmacniali ciał swoich ofiar, a dołożyć trucizny do burgera Remigio z oczywistych względów nie mógł.
- Też uciekałem przed życiem. - Wyznał.- Stąd wiem jak możesz się czuć i stąd poznałem z czym możesz się mierzyć. Ostatecznie... wcale się tak bardzo nie różnimy.-

- W ...Europie?
Zapytała, nawet nie oczekując potwierdzenia. Nie ciężko było wykryć zarówno zdziwienie jak i rozbawienie w jej głosie. Nie żeby było coś złego w samym starym kontynencie, jednak Liu podejrzewała, iż jej rozmówca tak jak i ona pochodzi z poza tej zalanej wodą skały, zwanej ziemią. Wieść ta pozwoliła jej się nieco rozluźnić, jednak nie mogła całkiem skreślić Mercuriusa z listy zagrożeń.
- Nie różnimy się? W to akurat wątpię, jednak faktycznie zdajesz się wiedzieć co nieco o uciekaniu. Nie wiem czy aż na potrzebną mi skalę, ale jednak. Ehh... dobra, dam ci szansę Panie...? Jak właściwie powinnam cię nazwać?

Drużyna gości odnotowała punkt. Mercurius był pod wrażeniem. Nie często rozmówcy przejmowali inicjatywę i pytali o jego imię, nie podając wcześniej własnego. Ta młoda kobieta była niezwykle wyjątkowa i to nie tylko ze względu na jej psychiczne umiejętności.
- Na imię mi Remigio.- Oznajmił, specialnie zmiękczając imię swoim ojczystym akcentem, by zabrzmiało bardziej egzotycznie w surowym, prostym angielskim zdaniu.- Przemiło mi cie poznać panienko. -
Potrzebnej skali ucieczki nie skomentował na razie. W jego opinii małe rzeczy urastały w miarę upływu czasu do często niewiarygodnych rozmiarów i osobiście stary Włoch uważał porównanie ich do śnieżnej kulki za bardzo poetyckie.
- A zatem? Co teraz, ostrożna i czujna?-

Kosmitka zdołała już się nieco się odprężyć, w między czasie również skończyła jeść, toteż wreszcie mogła przejść do prawdziwej rozmowy.
- Tak więc Remigio, możesz zwać mnie... L... Lea. Tak, to będzie odpowiednie imię. A teraz zacznijmy naszą edukacyjną rozmowę. Powiedz, co wiesz o kosmosie?

Wzruszył ramionami.
- Każde z nas ma przed sobą wszechświat możliwości.- Zauważył filozoficznie, luźno nawiązując do tego, o co faktycznie zapytała, chociaż nie mógł dociec dlaczego interesuje ją kosmos jako taki. Czyżby planowała uciec z misją na Księżyc? A może nawiązywała do ataku "sił ciemności" (jak żartobliwie je w myślach nazywał) parę tygodni temu, tak heroicznie odpartego przez inicjatywę Avengers.

"Czyli on naprawdę jest ziemianinem? Hmm... Jakim cudem więc blokuje moją telepatię? Czyżby miał coś wspólnego z tymi ludźmi od tej ziemskiej grupy obronnej?"
Mniej więcej tak analizowała całą sprawę kosmitka, w dalszym ciągu próbując odkryć naturę swego rozmówcy.
- Eh, w takim razie nieważne - zapomnij, że pytałam. Przechodząc jednak dalej, twierdzisz, że znasz się na ukrywaniu. Rozumiem, że z własnych doświadczeń, tak? Może powiedz o tym coś więcej?
Zapytała mając nadzieję, na wyciągniecie z Mercuriusa cokolwiek o nim samym.

Remigio zaśmiał się cicho.
- Usłyszałem kiedyś, gdy przebywałem na wschodzie, że gdy uczeń jest gotowy, by rozpocząć nauki, zjawia się nauczyciel skory by go kształcić.- Powiedział, żartobliwie grożąc jej palcem. Dodał po chwili poważnym tonem.- Nie oznacza to jednak, że uczeń musi wiedzieć wszystko o osobie swego mistrza, moja droga.-
Nie chciał jej odstraszyć, ale musiał bronić swych sekretów, przynajmniej chwilowo. Miał rację. Była inna, niż inni.
- Musisz wiedzieć, że nie powinnaś oglądać się za siebie zbyt ostentacyjnie próbując zniknąć ludziom z oczu. Oni widzą, widzą cię niezależnie od tego co robisz. Ukrywaj się więc na widoku, płoń na świeczniku jak świeca, kontaktuj się z kim chcesz, jedz na co masz ochotę, rób to co lubisz i co sprawia ci radość. Prędzej czy później ktoś przyjdzie i zapyta tych biednych ludzi którymi się otaczamy: "Czy widzieliście kogoś podejrzanego?", a oni odpowiedzą...-
Zaśmiał się wesoło.
- ..."Nie.". Bo dobrze będą cię znali.-

- Heh, no to się przekonajmy, co z ciebie za nauczyciel.
Odpowiedziała na wzmiankę o starym przysłowiu, którego jeszcze nie miała nigdy okazji usłyszeć. Doprawdy, ziemianie mają ciekawe przysłowia. Gdy jej nowy "nauczyciel" zaczął tłumaczyć swoje poglądy dotyczące ukrywania się. Miał on oczywiście sporo racji, jednak istniał jeden spory problem który utrudniał by Liu tego typu ukrywanie się.
- To co mówisz ma sens jednak... Wyobraź sobie, że wylądowałeś w nieznanym ci miejscu, gdzie dziwne istoty posługują się nieznajomym językiem i stosują niezrozumiałą kulturę. Czy w takim otoczeniu byłbyś wstanie ukrywać się na widoku?

Remigio ziewnął demonstracyjnie.
- Zasada jest ta sama, wysil się bardziej. Brzmi zupełnie jakbym wrócił do Wietnamu, albo Turcji. Znajdź mieszkanie, wyrób nawyki, naśladuj sąsiadów. Ich gesty, mimikę, sposób poruszania... Słuchaj języka i ucz się go samotnie, aż będziesz umiała się dostatecznie płynnie odezwać. Nic trudnego.

Wedle Mercuriusa wszystko wydawało się takie proste, jednak sama Liu'zean nie była tego taka pewna.
- Czyli teraz na przykład powinnam zacząć pisać książkę w okolicznej knajpce i dawać życiowe lekcje nieznajomym?
Rzuciła żartobliwie komentujący w ten sposób optymistycznie podejście "nauczyciela".
- Doprawdy, to raczej nie może być, aż TAK łatwe, prawda?

Mercurius zaśmiał się również.
- To nie książka, moja droga, a mój dziennik podróży. Z resztą zobacz sama.- zasugerował i przesunął po blacie brulion zapisany klasyczną włoszczyzną w stronę dziewczyny posługując się tylko czubkami palców.
- Ludzie patrzą obydwoma oczyma, zgoda, ale słuchają tylko jednym uchem i często zaraz drugim wypuszczają. Mogę zachowanie jest właściwe dla mnie - ty musisz znaleźć własne. Jeśli będziesz przez tydzień przychodzić do cukierni i przez 20 minut robić tam nad szydełkiem, nikt nie będzie zwracał na to uwagi po jakimś czasie.-
Puścił jej oko i skinął dłonią na kelnerkę, by podała my rachunek.

- Dziennik?
Rzuciła praktycznie sama do siebie, przyglądając się notatnikowi, zapisanego jakimś nieznanym dla kosmitki językiem, szlak - prawdopodobnie nikt z tu obecnych nie znał tych bazgrołów aby pobrać od nich informacje.
- Nie rozumiem co tu jest napisane.
Odparła szczerze oddając dziennik i wysłuchując co też takiego ma Mercurius jeszcze do przekazania.
- Cóż, zawsze mogę ukraść twą tożsamość prawda? To nie było by takie trudne. Zamknęła bym cię gdzieś w piwnicy, wyciągnęła wszelkie informacje i ukradła twoje życie. Prawda? Jednak twój pomysł również ma nieco sensu...

Remigio wydawał się szczerze zainteresowany tym pomysłem.
- Och, proszę, zrób to. To będzie takie zabawne patrzeć, jak usiłujesz... Jak to nazwałaś? ...wyciągnąć wszelkie informacje. Chcesz ukraść moje życie? A czy jesteś gotowa zaoferować mi w zamian swoje?-
Pełna przemiana wzbudziła by panikę, zwłaszcza że do jej dokonania Mercurius musiał aktywować swoje ciało. Postanowił więc zrobić pokaz mniejszy, ale dość spektakularny by wywołać wrażenie i jednocześnie widoczny tylko dla Lei.
Spojrzał jej prosto w oczy. Jego własne były błyszczące i ciemnobrązowe, ale ten stan rzeczy nie utrzymał się długo. Białka i tęczówki najpierw zmętniały, potem zeszkliły się, aż w końcu stały się srebrzysto połyskliwe, jak płynny metal. Efekt trwał kilka chwil, ale gdy ustał, a oczy Remigia znów stały się ludzkie, nie były już jego oczyma.
Kobieta patrzyła we własne tęczówki.

Efekt jaki Mercurius osiągnął nie był raczej tym na co liczył mężczyzna, nagła zmiana koloru oczu sprawiła, iż Liu uznała go za Skrulla, ponownie zagęszczając atmosferę. Spoglądając na swego rozmówcę z nową wrogością i zaczynając mówić do niego w niezrozumiałym dla zapewne większości osób na tej planecie, języku Skrulli, przy okazji wyciągając ku Mercuriusowi swą zaciśniętą dłoń, która szybko nabrała zielonego koloru. Kto by pomyślał, że łowcy ścigający Liu posłużą się tak dziwnymi motywami?!

To mogło powiedzieć mu wiele o jej ucieczce, również o tym co miała za sobą i co jeszcze ją czekało. O ile Mercurius potrafił się jednak opanować i ograniczyć do małych rzeczy, Lea była nieprzewidywalna i głupio impulsywna. O co jej mogło chodzić z tym dziwnym bełkotem...? Remigio próbował dopasować do niego wszystkie informacje o językach które znał jakie tylko zdołał wyłuskać z pamięci, ale nic mu się nie zgadzało - składnia, fleksja, gramatyka... Po kilu sekundach poddał się nagle i złapał ją gwałtownie za rękę, marszcząc czoło.
- Cicho, zwracasz na siebie uwagę, dziewczyno!- Rozkazał w języku, którym posługiwali się wcześniej. Później zbeształby ją po arabsku lub rosyjsku, językach które nadają się do tego lepiej, a najchętniej udzieliłby jej pouczenia po włosku, gdyby nie fakt, że żadnego z tych języków nie zrozumiałaby. Na razie angielski musiał mu więc wystarczyć. Nie mógł jednak powstrzymać cisnącego mu się na usta określenia...
- E'stupida!-
Kelnerka już szła w ich stronę z paragonem.