Casa di Remigio przy Evergreen Avenue

//po obiedzie

Otworzył drzwi kluczem i cofnął się, przepuszczając przed sobą swoją nową znajomą. Nie przyjaciółkę jeszcze, lecz więcej niż obcą - wszak wywołał już w niej i uśmiech i złość i wątpliwości.
- I cóż, mia donna?- Zapytał.- Czy nadal uważasz mnie za wroga?-

- Oczywiście. Wciąż błądzę w mgle jeśli chodzi o ciebie. Posiadasz umiejętności Skrulla, twierdzisz jednak, że jesteś człowiekiem - to... dziwne.
Rzuciła bez większych wyrzutów - wszak zapytał i pewnie chciał poznać prawdę. W między czasie kosmitka zaczęła przyglądać się mieszkaniu mężczyzny oraz jego dodatkowym lokatorom. Miejsce to wydawało się być normalne, chyba.
- Mógłbyś więc to wytłumaczyć?
Dodała po chwili przechodząc do sedna swojego problemu.

- Takie twoje prawo.- kiwnął głową. Koty wychodziły z różnych miejsc - kuchni, sypialni, spod stołu, jeden nawet z kanapy! i czujnie obserwowały nową osobę w ich środowisku. Remigio przeszedł obok nich bez strachu, czy obawy i zajął fotel stojący przy oknie. Ruda, jasnooka kocica której brakowało jednego ucha szybko wskoczyła mu na kolana i zaczęła domagać się łagodnie pieszczot.
- Umiejętności.- Odezwał się znowu Włoch.- Abilities w tym języku, a w moim ojczystym potenze. To niezwykłe, co mówisz, oznacza bowiem, że Skrull to ktoś obdarzony doprawdy fenomenalną siłą. Nie słyszałem nigdy, by ktoś mnie tak nazywał, lecz jeden z mych bliskich przyjaciół powiedział by, że rymuje się to ze szczur. Szczur.- Wyjaśnił pospiesznie, widząc na jej twarzy niezrozumienie dla obcego, szeleszczącego słowa.
"Może tym właśnie jestem? Szczurem pod podłogą wszechświata?" pomyślał.
- W każdym razie, donna, jeśli z racji moich mocy jestem tym Skrullem, jak to nazywasz, to przyszedłem na świat z moich rodziców którzy byli ludźmi. Nie mieli niezwykłych, potężnych mocy jak ja i mój starszy brat.

Mercurius musiał naprawdę lubić koty, te zdecydowanie czuły się tu jak w domu - w przeciwieństwie do Liu, która w dalszym ciągu miała spore podejrzenia do swojego rozmówcy.
- Ludzcy rodzice? To... niemożliwe. Chyba, że udawali by przed tobą osobników z tej planety, jednak... po co mieliby to robić? Bezsensu.
Odparła podchodząc do okna aby spojrzeć na okolicę.
- Skrull to nazwa rasy, tak samo jak "człowiek". Ziemianie określili by ich mianem kosmitów.
Dodała po chwili przyjmując całkowicie swą zielono-skórą formę aby zaprezentować się w pełnej krasie.
- Coś kojarzysz?

Ruda kocica zeskoczyła z kolan swego gospodarza, gdy tylko dotknął jej karku na widok przeobrażenia dziewczyny.
Niewiele osób było w stanie go zaskoczyć, ale Lei się na prawdę udało.
"Obcy? Przybysze spoza świata? Uciekinierzy? Czym mnie dziś jeszcze uraczysz, przyjacielu?"
Jako ciało zaczęło pokrywać się połyskliwą, półpłynną masą, upodabniając go do prostej figury z żywego srebra - podobnie jak wcześniej stało się z samymi tylko jego oczyma. Gdy metaliczne tworzywo wchłonęło się, na fotelu siedziała Liu w swojej prawdziwej formie. Ale to nie był koniec!
Remigio znów wszedł w Formę Rtęci i znów wyszedł z niej po kilku minutach, tym razem mając pałające złotem oczy i czerwoną skórę, a przy kolejnej przemianie przypominał bardziej zwierzę, niż człowieka.
Gdy czwarty raz wychodził z Formy Rtęci, już w swojej zwyczajowej postaci, przeciągnął się i podrapał po nieogolonym policzku.
- Hmmm... Nie, chyba nigdy nie słyszałem.

Liu'zean z uwagą przyglądała się przemianą mężczyzny, szczególnie zainteresowała ją dziwna, metaliczna masa pokrywająca jego ciało między transformacjami. Nigdy nie widziała by cos takiego działo się z Skrullami, czyżby więc on faktycznie był człowiekiem? Albo jakąś jeszcze inną rasą? Coraz więcej faktów na to wskazywało...
- Interesujące...
Rzuciła drapiąc się po podbródku i analizując zdobyte informacje.
- Faktycznie twoje moce przypominaję te Skrulli, jednak nie do końca... Powiedz - czy twoja moc się jakoś ogranicza? Potrafisz wytworzyć nowe kończyny? Rozciągać istniejące? ...Na czym twoja umiejętność polega?

Mercurius wstał. Na jego twarzy odmalowała się pogarda, zastępująca zwyczajowy uśmiech.
- By uczeń mógł przerosnąć mistrza, mistrz nie powinien się pochylać.- Zauważył sentencjonalnie.- Dlaczego ja powinienem pochylać się przed tobą, donna, zdradzając ci moje sekrety? Czy ty zdradziłaś mi swoje?- prychnął, niczym jeden z jego kotów, by po chwili spojrzeć jej głęboko w oczy.
- Wiedz zatem, jeśli musisz, że nie istnieją dla mnie fizyczne ograniczenia. Mogę być każdym i wszystkim, tak samo jak mogę nie być nikim i niczym. Nie można mnie zgubić, przeczekać, ani zniszczyć. Przebity nożem - wstanę. Stratowany - podniosę się.- Przemawiał tak, niemal rosnąc, niczym Gandalf Szary do biednego Bilba, gdy ten odmówił rozstania się z Jedynym Pierścieniem. Remigio nie wydłużał się jednak, ani nie pęczniał. Po prostu mówił.
Nagle wyciągnął przed siebie dłoń w otwartym geście.
- Dlaczego zachowujesz się wobec mnie jak przerażone kocię? Czy cię atakuję, byś szukała ze mną zwady?-

- Pochylać?
Powtórzyła pytająco, nie bardzo rozumiejąc tą anegdotkę. Zdaje się, że Mercurius niezbyt chętnie dzielił się swoimi sekretami, w sumie można było to zrozumieć, informacja jest wszak walutą.
- Interesujące... czyli faktycznie twoje moce zdają się działać nieco inaczej od naszych. A jestem przerażona, bo mam to tego pełne prawo - całe imperium Skrulli chce mej śmierci, jedyna osoba, która mi pomagała została złapana a ja wylądowałam na prymitywnej, nieznanej planecie i moja pierwsza znajomości okazała się być jakąś niewiadomą.
Rzuciła nieco wybuchając, w końcu jednak przerwała biorąc głęboki oddech.
- ...Wybacz, to nie twoja winna.

Czyli wreszcie coś wiedział. Kim jest - uciekinierką przed własną rodziną. Co prawda pochodzącą z dalekich gwiazd, lecz życie tam nie musiało być wcale wiele różne od tego, jakie wykształciło się na ziemi, nawet jeśli było zielone i szpiczastouche. Gdyby ich rodziny były inne od naszych, nie przejmowaliby się zbytnio tym, że jedno z ich dzieci jest... inne.
Rodzice Remigia i Bernarda nie wiedzieli co prawda o ich fenomenalnych mocach, ani tym bardziej o tym, że to one doprowadziły ostatecznie do śmierci tego drugiego, ale stary Włoch był przekonany, że ostatecznie również by się ich wyparli. Mniej lub bardziej.
- Owszem, nie moja, signorina.- Kiwnął głową, a wyraz niesmaku powoli opuścił jego lico.- Ale twoja historia, chociaż możesz tego nie doceniać, stała się moją w skutek moich minionych utrapień. Usiądź, nie musisz stać.- Zachęcił ją.

Po wyrzuceniu z siebie nieco skotłowanych emocji, za pozwoleniem mężczyzny, Liu wreszcie usiadła, wracając przy tym do ludzkiej maski, jaką poznał Mercurius, z tym, że miała nieco ciemniejsza karnację - ot kto by pamiętał o takich szczegółach jak odpowiednie pigmenty.
- ...Dzięki. Te słowa, którymi czasami rzucasz - to jakiś inny ziemski język? Czemu macie ich tak wiele?
Rzuciła wreszcie zmieniając nieco temat, głównie dlatego, iż nie wiedziała co właściwie powinna teraz z sobą zrobić.

Mężczyzna klasnął w ręce z uśmiechem. Nauka języków to był jego konik odkąd zaczęła się jego wielka ucieczka przed duchami przeszłości, rozmowa weszła więc na bardzo znajomy dla niego grunt.
- Tak, to słowa w moim ojczystym języku - włoskim. Określają młodą kobietę, taką jak ty.- Wyjaśnił.- Z kolei język w którym mówimy, to angielski, jeden z najbardziej powszechnych na świecie. Innych jest bardzo wiele, chyba ponad sto. Ja mówię jedynie w dwunastu różnych, chociaż nie wątpię, że dam radę nauczyć się jeszcze kilku, gdybym zechciał. Ot, gdybyś jeszcze pokrzyczała na mnie w Twoim języku, tak jak wcześniej w barze, chyba dałbym radę też odpowiedzieć ci niezłą wiązanką.-
Zaśmiał się po swojemu pod nosem. Język Skrulls nie przypominał niczego, co stary mutant słyszał wcześniej, nie mógł więc zorientować się tak szybko w gramatyce, czy w składni, a do poprawnej wymowy powinien chyba zmodyfikować sobie struny głosowe.
- Z kolei ty, Lea, powinnaś nauczyć się mówić sama w chociaż jednym języku. Angielski jest stosunkowo prosty, ale dowolny inny pozwoli Ci wtopić się w lokalną społeczność odpowiedniej mniejszości etnicznej. To rodzaj naszego podgatunku.-

- Nie było by wam łatwiej korzystać po prostu z jednego języka?
Rzuciła Liu nie bardzo rozumiejąc potrzebę tak dużej różnorodności w języku. Przecież coś takiego pewnie tworzy jedynie konflikty, prawda?
- Podgatunku? Ahh... teraz rozumiem - to dlatego. Dawno dawno temu Skrulle również posiadali podgatunki, więcej języków pewnie też, aż w końcu jeden z podgatunków wybił resztę. Zdaje się, że u was ewolucja jeszcze do tego etapu nie dotarła.
...Cóż, to była dość mroczna wizja, niemniej jednak pewnie było w niej sporo prawdy, wszak z jakiegoś powodu przemoc istnieje w każdej możliwej cywilizacji.
- Odkąd pamiętam po prostu "pobieram" wiedzę od pobliskich istot, pomysł "nauki" wydaje się dość... obcy. Sądzisz, że to naprawdę ważne?

Mercurius skinął głową.
- Sama powiedziałaś, że gdy nie masz źródła, gubisz się i nie możesz nic zrobić. "Tracisz umiejętność mówienia naszą mową", czy nie tak powiedziałaś?-
Wzruszył ramionami. Jego umysł pogrążył się na chwilę we wspomnieniach, a szum tła telepatycznego zamiast bezładnej zbieraniny głosów przyjął na chwilę odgłosy wystrzałów z broni, krzyków rannych i kwiku koni. Niczym wielka bitwa, lecz była to tylko jedna śmierć.
- Mój przyjaciel Mammauk polubiłby cię, miał podobne podejście do nauki. Uważał, że moja chęć przyswajania wiedzy spowalnia mnie. Ja sądzę, że raczej koi. Pomyśl o tym sama.-
Postukał się w czoło.
- Widziałem w życiu wiele... atrakcji. Mylisz się, mówiąc że nasza ewolucja nie dotarła jeszcze do punktu eksterminacji. Niecałe trzysta lat temu zaczęliśmy dopiero sami siebie przekonywać, że ubogaci nasz gatunek współistnienie, zamiast dominacji. Niemniej jednak wciąż my, superiori, musimy kryć się z naszą mocą, by nie przerażać postronnych. Pytałaś, czy nauka jest na prawdę ważna? Tak. Pomoże ci poznać lepiej miejsce w którym się znalazłaś.

Liu musiała niestety przyznać swemu rozmówcy rację, czasem, kiedy w okolicy nie było żadnych ludzi faktycznie traciła swe umiejętności komunikacji z innymi, niemniej jednak - kiedy jest sama to raczej nie bardzo musi się tym przejmować, prawda? Przecież nie każdy posiada blokady psychiczne jak Mercurius...
- Tak, prawda, jednak jesteś jedyną osobą sprawiającą w tej kwestii problemy. Nie mogąc pobierać wiedzy od ciebie, muszę brać ją od ludzi najbliższych tego budynku, jednak w całkowitym bezludziu nie byłabym wstanie z tobą rozmawiać. Ale ta słabość dotyczy jedynie ciebie, wątpię by na ziemi było wielu takich ludzi.
Odparła zielonoskóra wstając z fotela i przechadzając się po mieszkaniu, w czasie gdy jej rozmówca opowiadał o współistnieniu, Liu'zean miała jednak co do tego inne spostrzeżenia.
- Jasne, przez jakiś czas możecie się dogadywać. W kosmosie istnieje mnóstwo ras, które często koegzystują z sobą, jednak ewolucji nie da się oszukać, ona zawsze będzie gnać przed siebie. Znaczy... chyba, nie jestem żadnym naukowcem ani nic z tych rzeczy. W sumie to nie skończyłam nawet podstawowej edukacji Skrulli.

- Tu nie chodzi tylko o porozumienie, ale o zrozumienie rzeczy.- Sprecyzował Remi.- Ucząc się jak nazywać rzeczy zdobywasz nad nimi władze. Imiona mają moc, prawda?-
Wskazał szerokim gestem na swoje mieszkanie. Pełno w nim było obiektów typowego samotnego mężczyzny, chociaż ilość kotów była rzeczywiście niezwykła.
- Popatrz. Co widzisz? Jak to nazwiesz? A czy fakt, że nazwiesz jakąś rzecz, bo w danej chwili twoje źródło wie z czym masz do czynienia, czyni cię wladną by nią dysponować? Czy wystarcza ci chwilowe oświecenie i już na zawsze będziesz jak kanał, przez który woda płynie, lecz nie pozostaje?

Liu nie bardzo rozumiała całą tą "potęgę" słów, wszak... to tylko słowa jaką mogły by mieć one moc? Niemniej jednak uznała, iż nie warto się o taką bzdetę z Mercuriusem spierać.
- Tak, tak... chyba mają.
Rzuciła od niechcenia, przyznając mężczyźnie rację i po chwili kontynuując wątek.
- Raczej będę musiała się kiedyś za to zabrać, jednak... na pewno nie dziś. Znasz jeszcze jakieś ziemskie mądrości?

- Zawsze!- roześmiał się. Na "mądrościach" nigdy mu nie zbywało, zwłaszcza że lubił gawędy i opowieści. W głębi duszy straszny był z niego bajarz i gdyby mógł, nie ruszałby się z ciepłego fotela, w którym otoczony kotami opowiadałby i śmiał się, prawił moralizatorskie kazania i przytaczał zabawne anegdotki.
"Brzmi jak praca prawdziwego nauczyciela, a nie tylko śmieszne udawanie." przemknęło mu przez głowę.
Cóż, nie mniej jednak do pracy nauczyciela trzeba było mieć pewną renomę. Ukończone studia, albo przynajmniej jakieś kursy, doświadczenie... Ot tak, z ulicy, nikt by biednego Remiego nie przyjął do pracy, nie mówiąc już o dopuszczeniu go do dzieci i młodzieży. Poza tym, wciąż jeszcze pozostawał wspomniany wcześniej aspekt mutacji... Ludzie może i słuchali wybiórczo, ale gdyby tylko Remigio zyskał zbyt wielką, zdaniem innych nauczycieli, sympatię uczniów (a nie wątpił, że mógłby ją zyskać) koła wielkiej machiny inwigiliacji ruszyłyby się. W krótkim czasie konkurenci i wrogowie wiedzieliby o Mercuriusie rzeczy, których mógłby nie chcieć, by wiedzieli - że bywał bezdomny, że jego dokumenty to fałszywki (bo jakże wystawić dokumenty komuś, kto powinien być martwy od ponad 10 wieków?), że często się przeprowadzał... Zdolności mutanta też mogłyby zostać odkryte, a co wtedy? Szkalowanie, groźby, zwolnienie z posady...
Gdyby istniała tylko szkoła dla mutantów, może Mercurius mógłby zostać jednym z tamtejszych maestri?

- Dobra... skoro już wiemy, że jesteś mistrzem życia w ukryciu to odpowiedz mi na inne pytanie... Czy żyjąc w taki sposób masz w ogóle czas aby być sobą, aby nieco się zabawić? Odparła Liu otwierając szeroko okno i wpatrując się w horyzont z dziwnym zbójnickim uśmiechem, prawdopodobnie warto by nieco rozprostować kości.
- Skoro już masz tak nieziemskie umiejętności, może warto by się nimi czasem pobawić?
Rzuciła po chwili nadzwyczajniej w świecie wyskakując z okna i wytwarzając spore, przypominające nieco jakieś gadzie skrzydła(gdyby tylko te takie miały) i wznosząc się z powrotem do okna. Skąd u kosmitki takie nagłe ożywienie? Cóż, mutant dał jej dzisiaj sporo do myślenia ale te całe gawędzenie o ewolucji i reszcie poważnych spraw nieco ociężyło klimat panujący w mieszkaniu, drobna zabawa z całą pewnością pozwoliła by młodej Skrullce nieco się zrelaksować.
- Co ty na to szpiegowski nauczycielu?

Mercurius zaśmiał się stając na czubkach palców i przechodząc we wzbudzoną formę swojego ciała - Formę Rtęci.
Zmiany, których dokonywał, na pierwszy rzut oka wydawały się nieznaczne. Ot, skórzaste torebkowate narośle na przedramionach połączone z dłońmi mutanta pasami półprzejrzystej skóry i ścięgien.
- Ot, fraszka!- zawołał do dziewczyny, zanim wziął rozbieg i rzucił się przez okno.
Leciał szybko w dół, rozkoszując się rozwiewającym mu włosy pędem. Opadał lekko, czuł że najlżejszy powiew wiatru ma wielki wpływ na jego ciało. I wtedy napiął mięśnie, rozpościerając nietoperzowe skrzydła, którymi okazały się torebkowate narośle. Błony połączone były wzdłuż ramion i ciała ąz z biodrami, dzięki czemu mutant uzyskał całkiem znośną powierzchnię nośną. Z drugiej strony pasy skóry i ścięgien okazały się dość sztywne, by skrzydło wybiegało daleko poza dłoń mutanta, pozostawiając mu swobodę manipulowania nadgarstkiem. Kilka wymachów i swoisty 'Batman' wyrównał lot tuż obok kosmitki. Leciał lekko i bez wysiłku, gdyż przezornie uczynił swoje kości podobnymi do ptasich na czas lotu.
- Czyżbyś rzucała mi wyzwanie, Lea?- Zapytał przekornie.